Judas maant ons aan: “tot het uiterste te strijden voor het geloof, dat eenmaal de heiligen overgeleverd is.” (Judas3). Velen vonden in dit vers een wonderlijk excuus om geargumententeerd, controversieel, rancuneus, luid, agressief, gemeen, weerzinwekkend en vijandig al diegenen die niet akkoord gaan met hún versie van de waarheid, krachtig te vervolgen. Maar wat bedoelt Judas eigenlijk? In zijn statement heeft Judas het niet over hoe dat we moeten strijden. Daarvoor moeten we naar de rest van het Nieuw Testament kijken. Velen bouwden een complete bediening uit en baseren zich op dit vers als excuus voor hun verkeerde houding. Dit is een fout net als alle andere fouten die ze begaan, omdat ze dit woord uit de context halen van de algemene leer van de Bijbel.
Jezus is ons primair voorbeeld en hij staat niet ongenadig in Zijn contacten met de vijanden van het evangelie. Zelfs strijdend tegen de Duivel in de woestijn citeerde Hij het Woord slechts op een defensieve manier. Hij ging nooit in de aanval en verlaagde zich niet om de Duivel verwijten naar het hoofd te slinge-ren, noch nam Hij Zijn toevlucht om hem persoonlijk aan te vallen. De waarheid is dat Hij niets hoefde te bewijzen. Hij was zeker van Zijn bediening en missie, en van Wie Hij was. Het lijkt voor mij dat zij die de strijd persoonlijk opnemen en zich bedienen van boosaardige aanvallen en valse leerstellingen op hen die geloven, onzeker zijn van wie ze zelf zijn en in wat ze geloven, en daarom zichzelf willen bewijzen door iedereen in hun omgeving in diskrediet te brengen.
Een van de dingen die het verschil maakte tussen de onbekeerde Saulus en de bekeerde Paulus was de agressie van de eerste en de zwakte van de tweede. Hij veranderde van een vervolger naar een vervolgde, en van een agressor naar een verdediger. Ja, hij aarzelde nooit om de waarheid te verdedigen en was erg bedrijvig met het toebrengen van straf, maar deze boosaardige trek werd achtergelaten op de weg naar Damascus. Hij begreep dat hij “…tot verdediging van het evangelie gesteld ben.” (Fil.1:17). Het geloof was iets om verdedigd te worden en niet om opgelegd te worden aan hen die niet geïnteresseerd waren in de waarheid. Is het mogelijk dat zij die met geweld hun versie van de waarheid willen opleggen aan anderen, niet bekeerd zijn en strijden in het vlees? Er is haast geen verschil tussen deze mensen en de radicale Moslim, Nazi of ander extremist. Het lijkt mij dat de houding en de methode dezelfde zijn en dat enkel de ideologie verschilt.
Dan zijn er die Efeziërs 6:17 gebruiken als een excuus om het Woord als een dolk en een mes te gebrui-ken om diegenen te snijden, te steken en te verminken die hun pad kruisen. Maar dit vers geeft absoluut geen toestemming om de Bijbel te gebruiken om mensen te steken en te kwetsen. In feite is de context duidelijk dat de wapenrusting moet worden gebruikt in onze strijd tegen de Duivel en zijn demonen, en niet tegen vlees en bloed. (Efe. 6:11&12). Geen enkel vers uit de Bijbel geeft ons het recht om de Bijbel te gebruiken als een zwaard tegen mensen. Zelfs in de strijd tegen Satan is het zwaard allereerst een defensief wapen. Iedereen die al eens een schermwedstrijd of een zwaardgevecht heeft gezien in een film weet dat 99% van de tijd het zwaard defensief naar de aanvallen van de tegenstander wordt aange-wend. Slechts sporadisch wordt het gebruikt om een uitval of een aanval te doen.
Herinner hoe Jezus de Schriften gebruikte tegen de Duivel: Hij citeerde enkel de Schriften en verdedigde Zijn positie - Hij viel nooit zelf aan. Dus zij die de Bijbel gebruiken om mensen te steken en aan te vallen doen verkeerd op twee manieren. Het was de heidense, onbekeerde Petrus die het zwaard gebruikte om de man zijn oor af te slaan maar het was Jezus die het oor terug genas. Het was op die plaats dat Jezus waarschuwde: "...want allen, die naar het zwaard grijpen, zullen door het zwaard omkomen." (Mat. 26:52). Zij die de Bijbel gebruiken als een zwaard om te verminken, te doden en aan te vallen laten daarmee zien dat zij meer lijken op de onbekeerde Petrus dan op de Redder.
Ook heiligt het doel de middelen niet. Het geeft niet hoe nobel je doel ook mag zijn - als je het gaat doen op een onchristelijk heidense manier zal je de zegen van de Here mislopen en eerder ten prooi vallen aan Zijn oordeel. “want met het oordeel, waarmee gij oordeelt, zult gij geoordeeld worden, en met de maat, waarmede gij meet, zal u gemeten worden.” (Mat.7:2) en “Want onbarmhartig zal het oordeel zijn over hem, die geen barmhartigheid bewezen heeft." (Jac. 2:13).
Nu, vooraleer je me beschuldigt dat we niet voor de waarheid moeten gaan tegen het kwaad in - dat is niet wat ik hier zeg. We moeten strijden voor het geloof, het evangelie verdedigen en kwaad bestrijden. Maar de houding en de manier waarop we het doen zijn ten zeerste belangrijk. Ja, even belangrijk als het wat is het hoe. We moeten de waarheid spreken, maar we moeten dat doen met liefde. (Efe. 4:15). Ik ben bang dat ik enigen de waarheid zie spreken, maar van deze enigen spreken de meesten de waarheid met haat, boosheid, bitterheid, arrogantie en rancune. Het geeft niet hoeveel waarheid je spreekt, als je het met de verkeerde houding doet verspil je jouw tijd. De Here zal je niet verlonen en Hij zal je woorden niet zegenen. 1Kor.13 is overduidelijk dat het niet uitmaakt hoe groot je Bijbelkennis is, hoe dikwijls je spreekt, hoeveel boeken en artikels je hebt geschreven of welke offers je hebt gebracht - zelfs tot het martelaar-schap toe. Als je niet gedreven wordt door liefde voor hen tot wie jij je richt, heb je jouw tijd verspeeld en ben je de zoveelste schreeuwlelijk.
Wat motiveert jou om voor de waarheid te gaan? Sommigen doen het uit liefde voor zichzelf en anderen omdat ze ervan houden gelijk te hebben en aan anderen te bewijzen hoe verkeerd ze zijn. De enige gewettigde motivatie is liefde voor de Here Jezus, voor Zijn Woord en voor hen die verloren gaan. Indien je niet gemotiveerd bent voor al deze drie motieven, verspil je iedereen zijn tijd - ga dan in de politiek of zo, maar spreek niet meer over de Here Jezus. Tenzij we liefhebben wat Hij liefheeft en haten wat Hij haat mogen we niet in Zijn Naam spreken. Ja, Hij haat verkeerde dingen, maar Hij haat arrogantie nog meer en houdt van de zondaar en de ketter. Tenzij we oprecht houden van en wenen voor de ketters, hebben we geen recht om over of tot hen te spreken. Hoe durven we beweren de Ene te vertegenwoor-digen die Zijn leven voor ons heeft afgelegd, indien we meer bezig zijn om ons gelijk te halen dan in het redden van hen die verdwaald en verloren zijn.